بین سالهای 1450 و 1700 میلادی موجی فراگیر برای شکار به اصطلاح جادوگران، ابتدا در اروپا و سپس در مهاجر نشینهای تازه تاسیس آمریکا، براده افتاد. مردم بر این باور بودند که جادوگران همدست شیطان هستند و برای آسیب رساندن عادی، به جادوی سیاه متوسل می شودند. کسانی که به جادوگری متهم می شدند، اعلب مورد شکنجه قرار می گرفتند تا به جرم خود اعتراف کنند. سپس این افراد به دار آویخته شده و یا زنده زنده در آتش، سوزانده می شدند.

1484

پاپ اینوسنت هشتم، آشکارا خطرات جادوگری را گوشزد می کند و اقدامات شکارچیان جادوگر را در آلمان، مورد حمایت قرار می دهد.

1486

کتاب (پتکی بر فرق جادوگران) منتشر می شود. این کتاب که در جکم دائره المعارف جادوگری، و شکار جادوگران می باشد، تاثیر فراوانی در سرتاسر اروپا بر جای می گذارد.

1563

جادوگری جرم محسوب می گردد و اگر به مرگ کسی منجر بشود، مجازات آن اعدام خواهد بود.

1585

ساکنین در دهکده در دولت ـ شهر تربر در آلمان، به جادوگری متهم می شوند. از هر دهکده تنها یک زن مورد بخشودگی قرار می گیرد، ولی باقی ساکنین هر دو دهکده، زنده زنده در آتش سوزانده می شوند.

1644

یک انگلیسی بنام ماتیوها پکزکه خود را بازرس کل در امر شناسایی جادوگران می نامد، فعالیت خود را شروع می کند. طی سه سال او سراسر انگلستان را در پی یافتن جادوگران زیر پا می گذارد. در مجموع، او حدود 200 نفر را به پای چوبه دار می فرستد.

1648

برای آخرین بار، یک « اصطلاح جادوگر زن» در انگلستان به دار آویخته می شود.

1692

محاکمه زنان جادگر در نبوانگلند براه می افتد و 20 نفر اعدام می شوند.

در سال 1692 میلادی، اهالی دهکده کوچک سیلم از توابع مهاجر نشین خلیج ماساچوست در آمریکای شمالی، دچار تفرقه و دو دستگی شدند. ماجرا از آن جا آغاز شد که تعدادی از دختران دهکده مدعی شدند که شیطان بر آنها چیره شده است. چند تن از مستخدمین منزل ساموئل پاریس، کشیش جدید دهکده که چندان محبوب هم نبود، به جادوگری متهم شدند. اهالی نیوانگلند، مردمانی مذهبی بودند و با این اتهامات به شیوه ای جدی برخورد کردند. بدین ترتیب، فرماندار مهاجرنشین، دستور محاکمه این دختران را صادر کرد.

اهالی دهکده سیلم بر اثر اختلاقات شدید، به دو گروه تقسیم شده بودند. افراد ثروتمندی که از نواحی دیگر به دهکده مهاجرت می کردند. تاریخ نویسان هم اکنون، ثابت نموده اند بسیاری از کسانی که به جادوگری متهم شدند، یا از تازه واردین بودند یا به نوعی با آنها ارتباط داشتند. ساکنان اصلی که نمی توانستند مانع از اشغال دهکده شان بشوند، تازه واردین را به جادوگری متهم می ساختند تا آنان انتقام بگیرند.

بریژیت بیشاپ نخستین کسی بود که به جادوگری متهم شد و در روز دهم ژوئن سال 1692 م به دار آویخته شد. پس از او، پنج نفر دیگر، از جمله یک کشیش بنام جرج باراوز که از محاکمات انتقاد کرده بود، به پای چوبه دار فرستاده شدند. به دلیل جنون و بلوایی که بر سیلم حاکم بود، این قبیل انتقادات با مجازات مرگ همراه می شد. پیش از آنکه تب شکار جادوگران، فروکش کند بیست نفر جان خود را از دست دادند. یکی از محکومان را بین دو سنگ نهادند و بدنش را له کردند. این شیوه مجازات قدیمی در مورد کسانی بکار می رفت که از طلب استغفار سرباز، می زدند. هر چند این محاکمات از جمله رویدادهای غم انگیز تاریخ نیوانگلند محسوب می شوند، این گونه تحرکات آخرین اقداماتی بودند که در پی براه افتادن موج شکار جادوگران در مستعمرات انگلستان واقع در آمریکا، صورت گرفت.


چنین به نظر می رسد که در نتیجه موجی که برای شکار جادوگران براه افتاد، حدود 100000 نفر جان خود را از دست دادند. آلمان مرکز مبارزه بر ضد جادوگران بود. هر چند بیشتر کسانی که به جادوگری متهم شدند، زن بودند، در حدود یک سوم از شمار اعدام شدگان را مردان تشکیل می دادند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: